Huilen of juichen?
Drama met zes ontbonden woningaankopen
Vol verbazing las ik er afgelopen weekend over: een stel dat maar liefst zes keer een koopovereenkomst voor een woning sloot zonder er ook maar één van na te komen.
Waanzinnig waar gebeurd verhaal
Ik zal het verhaal niet herhalen - dat kun je ook zelf lezen: 'Stel 'kocht' zes huizen zonder er ooit echt te gaan wonen'. Een waanzinnig verhaal dat kennelijk wel echt gebeurd is. Met hele nare gevolgen voor de verkopers van de betrokken woningen.
Opluchting na verlopen ontbindende voorwaarden
Nu heb ik vorig jaar zelf een huis verkocht. Of eigenlijk twee, want ook voor het huis van mijn schoonmoeder vonden we een koper. Ik weet nog goed hoe het is om de positie van verkoper in te nemen. Dat levert wel de nodige spanning op, zo'n verkoopproces. Nu ging het allemaal redelijk vloeiend, maar je bent toch onzeker over de uitkomst. Totdat de ontbindende voorwaarden verlopen zijn, dan ben je opgelucht.
Feest gaat toch niet door...
Stel je toch voor dat je één van de zes verkopers uit de regio Nieuwegein in dit verhaal bent. Dat de ontbindende voorwaarden verlopen zijn, dus je denkt dat het allemaal rond is en trekt de champagne open. Maar dan krijg je een telefoontje van je makelaar.... het hele feest gaat niet door, de kopers komen niet over de brug.
Juichen of huilen?
Misschien denk je dat je dan niet moet huilen maar mag juichen. Je hebt immers recht op 10% van de koopsom als de koop niet doorgaat. Dan verkoop je gewoon je huis alsnog en kun je die 10% in je zak steken. In de huidige markt zou dat met een courant huis inderdaad zo kunnen lopen. Als - en dat is vaak niet zo eenvoudig - de in gebreke blijvende kopers die 10% inderdaad ophoesten.
Of in dit geval: 6 keer 10% van steeds hoger oplopende koopsommen. En dan de man van het stel, die zegt blind in de verhalen van zijn vriendin te hebben geloofd. Ach ach, wat een ellende toch allemaal. Niets om over te juichen, veel om over te huilen.
